Luksus. Dlaczego stracił blask

Jestem właśnie w trakcie czytania tej książki. Kupiłam ją będąc jeszcze w Krakowie i wciąż odkładałam na „potem”. Potem wreszcie nadeszło, a połowę książki przeczytałam nie odrywając się od niej nawet na chwilę. Myślę, że spodoba się ona nawet tym, którzy nie znają takich nazwisk jak Vuitton, Dior czy Givenchy. A może zwłaszcza im. Będzie świetną ciekawostką dla specjalistów od public relations czy marketingu, którzy zobaczą, jak to się robi w świecie mody. W świecie, w którym obroty sięgają miliardów dolarów. W którym, by osiągnąć sukces trzeba najpierw przypodobać się stylistom gwiazd (spłacając ich kredyty, meblując domy, fundując drogie wakacje i udostępniając prywatne samoloty), a także samym celebrytom, dostarczając im najdroższe modele z kolekcji i płacąc za to, że publicznie wspomną o marce. W świecie, w którym, by pozyskać kolejne marki do posiadanego przez siebie koncernu, notorycznie ucieka się do nieczystych zagrań. W świecie, który jeszcze niedawno nawet nie istniał. Bowiem nawet największe marki modowe zaczynały jako małe sklepiki z wyrobami rękodzielniczymi, niezależnie od tego czy były to kufry Louis Vuitton, czy uprzęże Hermesa. Nie potrzebna była reklama, a grono wiernych klientów zapewniało wystarczające obroty. Jednak także luksus musiał stawić czoła kapitalizmowi i właśnie o tym jest książka Dany Thomas. Oprócz historii największych marek i wielkich modowych koncernów, znajdziecie tu również opisy produkcji perfum czy najbardziej pożądanych torebek. Mi, póki co, najbardziej podobają się fragmenty dotyczące Japończyków i ich umiłowania do luksusowych towarów, które ogarnęło ich do tego stopnia, że jeżdżąc na wakacje, zamiast planować, jakie miejsca odwiedzą, robią spis rzeczy, które chcą nabyć. To głównie z myślą o nich luksusowe marki otworzyły swoje sklepy na Hawajach. Krótko mówiąc: mi książka się podoba i polecam zarówno tym, którzy uparcie twierdzą, że moda to „jakieś tam szmatki” i tym, którzy wiedzą, że tak nie jest.